Το να κάθεσαι με τη δυσαρέσκειά σου, είναι ο αληθινός διαλογισμός. Είναι τόσο όμορφο να κάθεσαι σε αυτόν τον ανοιχτό χώρο όπου τίποτα δεν χρειάζεται άδεια ή λύση , όπου δεν χρειάζεται να διορθώσουμε τον εαυτό μας ή να διορθωθούμε, όπου οι ερωτήσεις μας δεν χρειάζονται τις απαντήσεις. Οι ερωτήσεις μπορεί να είναι απλώς ερωτήσεις, όπου η αβεβαιότητα δεν χρειάζεται να μετατραπεί σε βεβαιότητα, όπου οι αμφιβολίες μπορούν τελικά να είναι απλώς αμφιβολίες . Εδώ, σε αυτή τη ζεστή αγκαλιά αυτού που είμαστε, σε αυτόν τον αληθινό διαλογισμό χωρίς διαλογιστή, χωρίς στόχο, χωρίς ελεγκτή, εδώ δεν χρειαζόμαστε απαντήσεις, ούτε χρειάζεται να καταλήξουμε σε κανένα συμπέρασμα για τη ζωή και να λύσουμε όλα τα προβλήματα του κόσμου, γιατί επιτέλους, η σκέψη και η περιπλάνηση μας, οι προσπάθειές μας να τα λύσουμε όλα και να κάνουμε τα πάντα λειτουργικά, η αναζήτηση, το ψάξιμο και η απελπισία να βρούμε τις απαντήσεις — όλα αυτά επιτρέπονται να είναι εδώ, όπως ακριβώς είναι.

Αυτό είναι ένα μέρος όπου τίποτα δεν χρειάζεται να λυθεί ή να διορθωθεί — αυτό δεν έχει σταθερή τοποθεσία, γιατί είναι αυτό που είσαι. Αυτό που είσαι, δεν χρειάζεται τη τακτοποίηση του τρέχοντος χάους για να ξεφύγει, να το διορθώσει, να το μεταμορφώσει, να το ξεπεράσει ή ακόμα και να απαλλαγεί από αυτό. Γιατί αυτό που είσαι, είναι εντελώς ερωτευμένο με αυτό το ανθρώπινο χάος, όπως ο ωκεανός είναι εντελώς ερωτευμένος με τα κύματα του.

Με το «να είσαι ερωτευμένος» εδώ εννοούμε «να είσαι αχώριστος». Αυτή είναι η ουσία της μη δυαδικότητας. Ο ωκεανός αυτού που είσαι, ο άπειρος ανοιχτός χώρος της συνείδησης, η τεράστια και απεριόριστη ικανότητα επίγνωσης, είναι στην πραγματικότητα, όλα τα κύματα που εμφανίζονται σε αυτόν — όλες οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι ήχοι, οι αισθήσεις, οι μυρωδιές, τα χρώματα, οι εικόνες. Η συνείδηση ​​είναι αδιαχώριστη από αυτό που προκύπτει «μέσα στη» συνείδηση ​​και αυτό είναι η αγάπη. Κάθε σκέψη, κάθε αίσθηση, κάθε πιθανό συναίσθημα — είναι όλα, μεταφορικά, ποιητικά μιλώντας, τα παιδιά της συνείδησης. Είναι η οικογένειά σου, είναι βαθιά κοντά σου. Είναι οι παλιοί σου φίλοι.

Θυμήσου, δεν είναι ένα πράγμα (ο ωκεανός) που αγαπάει ένα άλλο πράγμα (τα κύματα) — δεν είναι οι δύο και ποτέ δεν ήταν. Όλες οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αισθήσεις σε βαθύ επίπεδο επιτρέπονται να είναι εδώ, σε αυτό που είσαι. Έχουν ήδη τη θέση τους εδώ, όπως κάθε κύμα έχει θέση στον ωκεανό χωρίς να χρειάζεται να διατεθεί σε αυτό κάποιο μέρος. Αυτό που είσαι, σε ένα βαθύτερο επίπεδο, έχει ήδη πει ΝΑΙ σε αυτή τη στιγμή, όπως ακριβώς είναι. Αυτό που είσαι, δεν χρειάζεται να απαλλαγεί από οτιδήποτε εμφανίζεται αυτή τη στιγμή, γιατί όλα εκδηλώνονται πραγματικά τη στιγμή! Δεν χρειάζεται να απαλλαγείς από αυτό που είναι (και δεν μπορείς) γιατί εσύ είσαι!

Και αυτό που είσαι, αυτή τη στιγμή, δεν χρειάζεται να αλλάξει ή να διορθωθεί αυτή τη στιγμή, έτσι δεν είναι; Δεν απαιτεί αβεβαιότητα για να μετατραπεί σε βεβαιότητα. Αυτό που είσαι, περιέχει ήδη αβεβαιότητα. Ακόμα και η αβεβαιότητα είναι αποδεκτή στον χώρο σου. Όλες οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι αισθήσεις που προκύπτουν αυτή τη στιγμή περιέχονται και γίνονται αποδεκτές στον τεράστιο, ανοιχτό, ευρύχωρο, απεριόριστο χώρο αυτού που είσαι. Τίποτα στο χώρο της παρούσας στιγμής δεν χρειάζεται λύση. Δεν χρειάζεται να διορθωθεί τίποτα. Τίποτα δεν πρέπει να καθαριστεί ή να περάσει. Αυτή η στιγμή περιέχει ήδη τον εαυτό της σε τελειότητα.

Και αυτό που είσαι, ήσυχα ψιθυρίζει: «Ελάτε, όλα τα φοβισμένα παιδιά, παρατημένα κύματα στον ωκεανό της ζωής. Ελάτε, η αβεβαιότητα, η σύγχυση, ο φόβος, η αμφιβολία. Όλα είναι εντάξει. Είναι ασφαλές να βρίσκεστε εδώ — σε αυτόν τον χώρο. Δεν χρειάζεται πια να με φοβάστε. Θυμήθηκα ποιος είμαι. Δεν θα σας σκοτώσω ξανά. Ξέρω ότι είστε – είμαι εγώ. Θα σας δώσω τη σωστή θέση μέσα μου».

Αυτό που είσαι, δεν χρειάζεται να απαλλαγεί από αμφιβολία ή να μετατρέψει την αμφιβολία σε βεβαιότητα, γιατί δεν βλέπει την αμφιβολία και τη βεβαιότητα ως αντίθετα. Υπάρχει ένα κύμα αμφιβολίας. Είναι απλώς ένα κύμα. Μόνο νερό. Υπάρχει ένα κύμα εμπιστοσύνης. Είναι απλώς ένα κύμα, μόνο νερό. Δεν είναι αντίθετα — είναι απλά νερό. Ουσιαστικά είναι ίδια, αν και διαφέρουν ως προς την εκδήλωση. Υπάρχει ένα κύμα χαράς και αυτό είναι νερό, και αυτό είναι συνείδηση. Υπάρχει ένα κύμα θλίψης και αυτό είναι νερό και αυτό είναι συνείδηση. Θυμός, φόβος, ενθουσιασμός, ευδαιμονία, απογοήτευση, ακόμη και απελπισία — τελικά όλα είναι απλά ο χορός του νερού, ο χορός της συνείδησης. Και όλα αυτά τα κύματα είναι τα αγαπημένα του παιδιά. Αγαπημένα, ακόμα κι αν συμπεριφέρονται άσχημα. Είναι για πάντα αγαπημένα.

 Αυτό που είσαι, είναι σαν οι ιδανικοί γονείς που θα ήθελες να είχες αλλά δεν είχες ποτέ. Οι πραγματικοί σου γονείς δεν θα ζήσουν ποτέ σύμφωνα με αυτήν την ολοκληρωτική, ριζική, άνευ όρων αποδοχή που είναι ίδια η ζωή. Ποτέ δεν θα μπορέσουν να σε αγαπήσουν όπως ακριβώς θα ήθελες. Πάντα θα σε αγαπούν ατελή. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ικανός να αγαπά άνευ όρων, όπως η συνείδηση ​​αγαπά τα κύματα της. Αυτό είναι πάρα πολύ για κάθε άνθρωπο. Και είναι πάρα πολύ, να το περιμένει κάποιος. Όταν ασυνείδητα περιμένουμε αυτή την αγάπη και δεν μας παραδίδεται, νιώθουμε απογοήτευση, ακόμη και αγανάκτηση. Αλλά στην πραγματικότητα, οι γονείς που πάντα ευχόσουν να είχες, είναι αυτό που είσαι. Πάντα ήθελες τον εαυτό σου.

Αυτή η συνολική, άνευ όρων αποδοχή, μια συνεχής πρόσκληση που δεν μπορεί ποτέ να σε αφήσει, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές. Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε μπορεί προφανώς να σε αφήσει, αλλά αυτό που είσαι, ποτέ δεν μπορεί. Η συνείδηση ​​φροντίζει τα παιδιά της άνευ όρων, ακόμη και όταν φοβούνται. Τα πάντα, με ότι έχουμε να κάνουμε είναι τα φοβισμένα παιδιά που ψάχνουν δρόμο για το σπίτι. Ποιος θα τα προστατέψει;