Το εγώ λέει: «Αν σταματήσω να αντιστέκομαι σε αυτή την κατάσταση, δεν θα υπάρξει ποτέ καμία αλλαγή, όλα θα παραμείνουν τα ίδια και χειρότερα…»

Γιατί το εγώ δεν μπορεί να κατανοήσει το αρχαίο μυστικό της αλλαγής και της θεραπείας.

Πιστεύει ακράδαντα ότι στα παγκόσμια ζητήματα και στις ανθρώπινες υποθέσεις, η ειρήνη μπορεί να έρθει μόνο μετά τον πόλεμο.

Πιστεύει, ότι η πραγματική αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο μέσα από το μίσος για το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε και την απεγνωσμένη επιθυμία να βρεθούμε κάπου αλλού.

Είναι το παράδοξο της αλλαγής.

Ερχόμαστε σε ειρήνη όταν έχουμε κουραστεί πια από την εσωτερική βία και δεν είμαστε πλέον σε πόλεμο με αυτό που συμβαίνει τώρα.

Ερχόμαστε σε ειρήνη όταν δεν διαφωνούμε πλέον με την τωρινή σκηνή ταινίας της ζωής.

Και από ένα μέρος ηρεμίας και βαθιάς σύνδεσης με τη Γη, μας ανοίγονται νέες προοπτικές και μέχρι τώρα ανεξερεύνητες δυνατότητες. Νέες συνδέσεις και νέες λύσεις προκύπτουν.

Από ένα μέρος ηρεμίας και αποδοχής, συμβαίνουν πράγματα για τα οποία πιθανότατα δεν ήμασταν ποτέ σίγουροι.

Τα μπλοκαρίσματα σταματούν να είναι μπλοκαρίσματα, τα παλιά μελλοντικά σχέδια αρχίζουν να καταρρέουν και να αντικαθίστανται από νέα.

Ενέργειες που φαίνονταν αφόρητες πριν από λίγα λεπτά απελευθερώνουν το δημιουργικό τους δυναμικό και τη θεραπευτική τους δύναμη.

Τα ανοιχτά μας μάτια βλέπουν αυτό που δεν μπορούσαμε να δούμε στην ορμή μας προς ένα «καλύτερο μέλλον».

Είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις το επόμενο βήμα από ένα μέρος ακινησίας. Και μερικές φορές το επόμενο βήμα σημαίνει να μην κάνεις καθόλου βήματα, αλλά να βυθιστείς βαθιά στην αγάπη για το που βρίσκεσαι.

Δεν είναι η παθητικότητα. Δεν είναι ή ανοχή στην «αρνητικότητα».

Δεν είναι η εγκατάλειψη της κάθε ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.

Δεν υπάρχει άρνηση της παρούσας στιγμής. Δεν είναι η στασιμότητα, ούτε η αδυναμία.

Είναι το αληθινό θάρρος.

Είναι η προθυμία να σταματήσεις να τρέχεις, να είσαι παρόν, να απολαύσεις τον πλούτο της χαράς και της λύπης, την αμφιβολία και τη δημιουργικότητα της παρούσας σκηνής ταινίας της ζωής σου.

Το σενάριο της ταινίας δεν γράφτηκε πριν, γράφεται μόνο του καθώς κινείσαι.

Γιατί αρνούμενος την παρούσα στιγμή, την παρούσα σκηνή, στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να αποδεχθούμε την ολόκληρη ταινία.

Και η αντίσταση μόνο την αντίσταση μπορεί να δημιουργήσει.

Μερικές φορές έχει νόημα να διαφωνείς με τη ζωή για να φτάσεις στο σημείο που να έχεις κουραστεί να διαφωνείς μαζί της.

Και μετά βουτάς βαθιά στο παρόν, αναπαύοντας στην αποδοχή σου.

Τότε εμπιστεύεσαι την τάξη των πραγμάτων, αποδεχόμενος τις δικές σου ατέλειες.

Και όλα αρχίζουν να φαίνονται πιθανά.

Και νιώθεις όλα γύρω σου σαν να γίνονται τόσο ζωντανά και γενναία που η αλλαγή μπορεί να συμβεί.

Ίσως συμβεί αργά, ίσως γρήγορα σαν μια μεγάλη παλίρροια. Αλλά δεν επιμένεις πια σε αυτό. Απλά το αφήνεις να συμβεί.

Έχεις γίνει ήδη ένα κύμα και όχι ένα πρόβλημα.

Μερικές φορές πρέπει να σταματήσουμε τις προσπάθειές μας να αλλάξουμε τη στιγμή, ώστε να αλλάξει από μόνη της.