Άκου από τη σιωπή.

Να είσαι παρών. Να είσαι εδώ.

Νιώσε τα πόδια σου στο έδαφος.

Νιώσε την κοιλιά να ανεβαίνει και να κατεβαίνει καθώς εισπνέεις.

Να είσαι ανοιχτός, δεκτικός

στη ζωή γύρω σου.

Σε ήχους, μυρωδιές, γεύσεις.

Σε συναισθήματα που γεννιούνται ξαφνικά.

Μπορεί να είναι ένα μούδιασμα στο στομάχι.

Μπορεί να είναι η στένωση των φωνητικών χορδών στο λαιμό.

Ή ίσως κάποιο βάρος στο κεφάλι.

Κοίταξε πως έρχεται η παλιά θλίψη για επίσκεψη.

Μείνε περίεργος για το πώς χορεύει η στιγμή.

Άκου. Άκου με όλο σου το σώμα.

Άκου τον εαυτό σου. Άκου το άλλο άτομο.

Άκου τη σιωπή ανάμεσα στις προτάσεις.

Άφησε τη σιωπή να διαρκέσει για λίγο ακόμα.

Δεν υπάρχει βιασύνη.

Δεν υπάρχει η «καλύτερη» στιγμή για να ασχοληθείς με τον εαυτό σου.

Η σιωπή δεν χρειάζεται πάντα να γεμίζεται.

Γίνε λίγο πιο «γυμνός». Λίγο πιο αργός.

Να ξέρεις λίγο λιγότερα για το τι πρόκειται να πεις.

Να είσαι απροετοίμαστος και λίγο μπερδεμένος,

πιο πρόθυμος να αποκαλύψεις την ευάλωτη καρδιά σου.

Να εκπλήσσεσαι από τις δικές σου απαντήσεις.

Μη σβήνεις τον εαυτό σου σε παρόμοιες παλιές ιστορίες.

Σκόνταψε αν χρειαστεί. Όλα θα είναι εντάξει. Έχεις πάντα υποστήριξη.

Άσε τα λόγια σου να βγούν από τη σιωπή και να επιστρέψουν ξανά εκεί.

Πρόσεχε πότε μιλάς μόνο για να αποφύγεις τη σιωπή.

Παρατήρησε πως αναβιώνεις μια ιστορία που έχεις πει ήδη στο παρελθόν.

Παρατήρησε πότε προσπαθείς να εντυπωσιάσεις ή να κερδίσεις την αγάπη.

Κοίταξε πώς αποφεύγεις να είσαι αυτός που πραγματικά είσαι.

Συναντιόμαστε στη σιωπή, φίλε μου.

Η αληθινή κατανόηση είναι πέρα ​​από το μυαλό.

Η αγάπη είναι άφωνη: δεν χρειάζονται πια πολλά λόγια.

Άκου τη σιωπή,

βγάζει φωτιά σαν ηφαίστειο.