Μπορείς ακόμη και να μοιραστείς την πορεία σου με κάποιον, το όραμά σου. Αλλά δεν μπορείς να τους αφαιρέσεις τον πόνο. Δεν μπορείς να περπατήσεις το δρόμο τους για αυτούς. Δεν μπορείς να τους δώσεις τις σωστές απαντήσεις ή απαντήσεις που θα μπορούσαν να χειριστούν αυτή τη στιγμή.

Θα πρέπει να βρουν τις δικές τους απαντήσεις, να κάνουν τις δικές τους ερωτήσεις, να γίνουν φίλοι με τις δικές τους ανασφάλειες. Θα πρέπει να κάνουν τα δικά τους λάθη, να νιώσουν τη δική τους θλίψη, να πάρουν τα δικά τους μαθήματα.

Εάν θέλουν πραγματικά να είναι σε ειρήνη, θα πρέπει να εμπιστευτούν το δικό τους θεραπευτικό μονοπάτι που γίνεται πιο ξεκάθαρο καθώς προχωρούν. Δεν μπορείς να τους γιατρέψεις. Δεν μπορείτε να διώξεις τον φόβο, τον θυμό, την αίσθηση της αδυναμίας τους.

Δεν μπορείς να σώσεις κανέναν. Δεν μπορείς να φτιάξεις τίποτα. Αν πιέσεις πολύ, μπορεί να απομακρυνθούν από το δρόμο τους. Καθώς ο δρόμος σου μπορεί να μην είναι ο δικός τους.

Ούτε τους «δημιούργησες» πόνο. Ίσως έκανες ή δεν έκανες κάτι, είπες ή δεν είπες κάτι και με αυτόν τον τρόπο «άγγιξες» τον πόνο που ήδη υπήρχε μέσα τους. Αλλά δεν το «δημιούργησες» και δεν φταις σε τίποτα, ακόμα κι αν σε λένε το αντίθετο.

Ναι, μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη για «τα λόγια και τις πράξεις» σου. Μπορείς να μετανιώσεις για το παρελθόν, αλλά δεν μπορείς να διαγράψεις ή να αλλάξεις κάτι που έχει ήδη συμβεί όπως και δεν μπορείς να ελέγξεις το μέλλον. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να «είσαι» μαζί τους στο εδώ και τώρα, στο μόνο μέρος της δύναμής σου. Δεν ευθύνεσαι για την ευτυχία τους όπως και αυτοί δεν ευθύνονται για τη δική σου.

Η ευτυχία σου δεν μπορεί να έρθει από έξω. Αν θα μπορούσε, θα ήταν μια εξαρτημένη, εύθραυστη ευτυχία, που κάποια στιγμή θα γινόνταν θλίψη μπλεγμένη σε ένα «δίχτυ» κατηγοριών και ενοχών, τύψεων και «διώξεων».

Η ευτυχία σου είναι συνδεδεμένη με την παρουσία σου, με την αναπνοή σου, με το σώμα σου, με τη «Γη». Η ευτυχία σου δεν είναι μικρή και δεν μπορεί να την «απομακρύνει» ο φόβος, ο θυμός, ακόμα και η ντροπή σου. Η ευτυχία σου δεν είναι μια κατάσταση, ούτε μια εμπειρία, ούτε ένα συναίσθημα που μπορούν να σου προσφέρουν οι άλλοι.

Η ευτυχία σου είναι ο απεριόριστος, πανταχού παρών χώρος της καρδιάς, στον οποίο η χαρά και η λύπη, η ευδαιμονία και η μελαγχολία, η εμπιστοσύνη και η αμφιβολία, η μοναξιά και η «σύνδεση», ακόμα και ο φόβος και η έντονη επιθυμία σου, μπορούν να αντικαθιστούν το ένα το άλλο, όπως ο βροχερός και ο ηλιόλουστος καιρός που είναι «παρών» στην απεραντοσύνη της ουράνιας έκτασης.

Δεν μπορείς να σώσεις κανέναν.

Ούτε εσύ ο ίδιος μπορείς να σωθείς αν αναζητάς τη σωτηρία. Δεν υπάρχει «κανένας» να σωθεί, να χαθεί, να προστατευτεί, «κανένας» για να γίνει ιδανικός ή ιδανικά ευτυχισμένος.

Άφησε το κάθε αδύνατο ιδανικό. Είσαι όμορφος στις ατέλειές σου, εξωφρενικά τέλειος στις αμφιβολίες σου, είσαι αγαπητός ακόμα και στην ανικανότητά σου να αγαπήσεις. Όλες αυτές οι πτυχές σου είναι δεδομένες, όλες είναι μέρος του συνόλου. Ποτέ δεν ήσουν λιγότερος από το σύνολο.

Αναπνέεις, ξέρεις ότι είσαι ζωντανός. Έχεις το δικαίωμα να είσαι, να νιώθεις αυτό που νιώθεις, να σκέφτεσαι αυτό που σκέφτεσαι. Έχεις το δικαίωμα στη χαρά σου και το δικαίωμα στη λύπη. Έχεις το δικαίωμα στις αμφιβολίες σου επίσης. Έχεις το δικαίωμα να ακολουθήσεις τον δικό σου μονοπάτι, το δικαίωμα στο σωστό και το λάθος, το δικαίωμα σε αυτή τη γιγάντια ευτυχία που βίωνες όταν ήσουν παιδί.

Αναπνέεις, είσαι αχώριστος από τη δύναμη της ζωής που «ζωντανεύει» τους πάντες, που αναγνωρίζει τον εαυτό της σε όλα τα άλλα όντα, αποκαλύπτει τον εαυτό της την κάθε στιγμή αυτής της απίστευτα υπέροχης, εκπληκτικής ύπαρξης.

Ο εαυτός σου δεν είναι συνδεδεμένος με το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα.

Ο εαυτός σου συνδέεται με το φεγγάρι, με το απέραντο άνοιγμα του διαστήματος, με κομήτες που σπινθηροβολούν προς άγνωστες κατευθύνσεις, με τη «λήθη» του χρόνου, με την αγάπη της μοναξιάς.

Και με αυτή την ανέκφραστη ευγνωμοσύνη πριν από κάθε νέα αυγή, απρόσμενη και δεδομένη …