Τα μεσάνυχτα καθώς ήμουν ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος, είδα ένα όνειρο πώς οι επτά μου εαυτοί καθόντουσαν μαζί και ψιθύριζαν μια συζήτηση μεταξύ τους:
Ο πρώτος Εαυτός έλεγε: Εδώ, σε αυτόν τον Τρελό, κατοίκησα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να κάνω τίποτα παρά να ανανεώνω τον πόνο του τη μέρα και να ξαναδημιουργώ τη θλίψη του τη νύχτα. Δεν αντέχω πια τη μοίρα μου και τώρα επαναστατώ.
Ο δεύτερος Εαυτός: Αδερφέ μου, είσαι ασύγκριτα πιο τυχερός από μένα, γιατί μου έτυχε να είμαι το πιο χαρούμενο πρόσωπο αυτού του Τρελού. Γελάω μέσα από το γέλιο του, τραγουδώ στις χαρούμενες στιγμές του και χορεύω τις πιο λαμπερές του σκέψεις. Όχι, είμαι εγώ που θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην κουρασμένη ύπαρξή μου.
Ο τρίτος Εαυτός: Τι να πω και εγώ, από αγάπη κυριαρχούμενος εαυτός, ο φλεγόμενος πυρσός του αχαλίνωτου πάθους και των φανταστικών επιθυμιών; Είμαι εγώ, ο εαυτός που βασανίζεται από αγάπη και θα ξεσηκωθώ ενάντια στον Τρελό.
Ο τέταρτος Εαυτός: Είμαι ο πιο δυστυχισμένος από εσάς, γιατί έχω μόνο θανάσιμη αηδία και βδελυρό μίσος. Όχι, εγώ είμαι ο θυελλώδης εαυτός, γεννημένος στις μαύρες σπηλιές της κόλασης που θα αρνηθώ να υπηρετώ τον Τρελό.
Ο πέμπτος Εαυτός: Όχι, όχι εσύ, αλλά εγώ, ένας σκεπτόμενος, παράξενος εαυτός, ο εαυτός της πείνας και της δίψας, καταδικασμένος να περιπλανιέται χωρίς να γνωρίζει μια στιγμή ειρήνης, αναζητώντας οτιδήποτε άγνωστο και κάτι που δεν υπάρχει ακόμα, είμαι εγώ που πρέπει να επαναστατήσω.
Ο έκτος Εαυτός: Εγώ, ο εργαζόμενος εαυτός, ένας μίζερος μεροκαματιάρης, με τα υπομονετικά χέρια και τα μάτια γεμάτα λαχτάρα, πλάθω τις εικόνες από τις μέρες και δίνω νέες, αιώνιες μορφές σε άμορφα στοιχεία. Εγώ, ο ένας και μοναδικός, θα ξεσηκωθώ ενάντια σε αυτόν τον ανήσυχο Τρελό.
Ο έβδομος Εαυτός: Είναι εκπληκτικό που όλοι επαναστατείτε εναντίον αυτού του ανθρώπου, επειδή ο καθένας σάς έχει μια προκαθορισμένη μοίρα να εκπληρώσει. Αν θα μπορούσα να ήμουν κάποιον από εσάς, μόνο και μόνο για να έχω και εγώ την μοίρα μου! Αλλά δεν έχω καμία, είμαι ο εαυτός που μένει στο άλαλο της σιωπηλής ερήμου του πουθενά και του ποτέ, ενώ εσείς είστε απασχολημένοι και αναδημιουργείτε συνέχεια τη ζωή. Τώρα σκεφτείτε μόνοι σας, ποιος – εσείς ή εγώ, γείτονες μου, θα έπρεπε να ξεσηκωθεί;
Έτσι μίλησε ο έβδομος Εαυτός, και οι έξι άλλοι τον κοίταξαν με συμπάθεια, αλλά δεν πρόφεραν ούτε μια λέξη και στο πυκνό σκοτάδι της νυχτιάς ο ένας μετά τον άλλον αποκοιμήθηκαν, τυλιγμένοι σε μια άγνωστη χαρούμενη ταπεινοφροσύνη.
Μόνο ο έβδομος Εαυτός, χωρίς να κλείσει τα μάτια του, συνέχισε επίμονα να παρατηρεί το τίποτα πίσω από όλα τα πράγματα.
