Όλο και περισσότερες έρευνες αποδεικνύουν την ορθότητα της φράσης του Ιπποκράτη: «Το σώμα έχει τη δυνατότητα να αυτοθεραπεύεται, μεγάλη σημασία έχουν: διατροφή, κίνηση, περιβάλλον, τρόπος ζωής και τρόπος σκέψης».
Πράγματι όλοι ανώτεροι παράγοντες, σύμφωνα με τις σύγχρονες επιστημονικές μελέτες, ασκούν άμεση επίδραση στην υγεία μας.
Δεν μπορούμε να βελτιώσουμε το τρόπο ζωής χωρίς να αλλάξουμε συνηθισμένη αντίληψη των πραγμάτων που έχει διαμορφωθεί στη παιδική ηλικία και κάποιες φορές φαίνεται να εμποδίζει την ευτυχία μας.
Υπάρχει σύγχρονη και επιστημονικά τεκμηριωμένη ψυχοθεραπευτική μέθοδος που μπορεί να βοηθήσει να πετύχουμε επιθυμητά αποτελέσματα, η Βιοθυμική Υπνοθεραπεία ή θεραπεία συναισθημάτων.
Μια από τις βασικές αρχές της θεραπείας συναισθημάτων περιλαμβάνεται στην φράση “αισθάνομαι άρα υπάρχω.”
Η βιοθυμική θεραπεία βασίζεται στην Βιοθυμική επιστήμη (Affectology) και αποτελεί μια βραχεία, ιδιαίτερα αποτελεσματική μορφή ψυχοθεραπείας που χρησιμοποιεί την ύπνωση ως εργαλείο.
Η έννοια της ύπνωσης μπορεί καλύτερα να εξηγηθεί ως μια κατάσταση επιλεκτικής συγκέντρωσης της προσοχής κατά την οποία ο νους απομακρύνει σταδιακά την εστίαση του από την εξωτερική πραγματικότητα ή αλλιώς, ελαττώνεται η εστίαση του συνειδητού νου στα ερεθίσματα που προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον.
Έτσι συμβαίνει η μετατόπιση της εστίασης στον εσωτερικό κόσμο με αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται, αυτό που στη Βιοθυμική ονομάζουμε “διαφοροποιημένη κατάσταση συνείδησης”.
Μέσω αυτής της κατάστασης, το άτομο αποκτά την πρόσβαση στο ασυνείδητο νου, όπου βρίσκεται συγκεντρωμένη όλη η γνώση και όλες οι εμπειρίες της ζωής του.
Πρόκειται για μια έμφυτη ικανότητα της εσωτερικής εστίασης μέσα στον εαυτό. Ελεύθερος από το άγχος και αποδεσμευμένος από την κυριαρχία του αναλυτικού νου, ο άνθρωπος μπορεί σταδιακά να επικεντρωθεί στα πράγματα που χρειάζονται την αναγνώριση και τη φροντίδα του.
Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλουμε είναι να κατανοήσουμε την προέλευση της εσωτερικής δυσαρέσκειας και να απελευθερωθούμε από το στρες και την ένταση που προκαλεί. Αρκετές φορές αυτή η δυσφορική συναισθηματική και επομένως, νοητική κατάσταση ευθύνεται για διάφορα ψυχοσωματικά, προσωπικά και κοινωνικά μας προβλήματα.
Κατά τη συγκινησιακή νευροεπιστήμη, το μεγαλύτερο μέρος της συναισθηματικής δυσαρέσκειας διαμορφώνεται στο πρώιμο στάδιο ανάπτυξης όταν τα συναισθήματα με τη μορφή που γνωρίζουμε και η λογική σκέψη δεν έχουν ακόμα αναπτυχθεί.
Είναι σχεδόν αδύνατο να φτάσουμε στο “σπόρο” αυτής της πρωταρχικής δυσφορίας με την βοήθεια του συνειδητού νου, είναι βαθιά κρυμμένη μέσα στο ασυνείδητο.
Μόνο με την κατάλληλη καθοδήγηση, μπορούμε να εισχωρήσουμε στην ασυνείδητη μνήμη, να πάμε στη «ρίζα» του προβλήματος και να φροντίσουμε, να θεραπεύσουμε τις τραυματισμένες πτυχές του εαυτού.
Στη βιοθυμική θεραπεία χρησιμοποιείται η έμφυτη ικανότητα του υποσυνείδητου νου να εστιάζει μέσα του ως εργαλείο, με σκοπό το ίδιο το άτομο, να διεισδύσει στον ασυνείδητό του και χωρίς τους περισπασμούς του συνειδητού νου και με βοήθεια του θεραπευτή, να οδηγηθεί στην επίλυση των προβλημάτων που επεκτείνονται πλέον στην καθημερινότητά του.
Στο προλεκτικό στάδιο ανάπτυξης (από την 22-η εβδομάδα της κύησης και έως 6 μηνών), τα παιδιά είναι ικανά να νιώθουν μόνο τις δύο αντίθετες συναισθηματικές καταστάσεις, είτε την γαλήνια ευφορία είτε τρομακτική δυσφορία.
Αργότερα στην ενήλικη ζωή, οποιοδήποτε εξωτερικό ή εσωτερικό ερέθισμα που θυμίζει τη δυσφορία της πρώιμης παιδικής ηλικίας, προκαλεί δυσάρεστη συναισθηματική αντίδραση και πολλές φορές, του ίδιου βαθμού έντασης.
Δηλαδή, ακόμα και στην ενήλικη ζωή, κάποιες περιστάσεις ο ασυνείδητος εαυτός συνεχίζει να θεωρεί ως φοβερά απειλητικές καθώς έχουν αποτυπωθεί ως επικίνδυνες στο νευρικό του σύστημα και στις δομές εγκεφάλου του, στο προλεκτικό στάδιο ανάπτυξης.
Τη στιγμή ερμηνείας ερεθισμάτων, μέσω των νευρωνικών οδών τα σήματα μεταφέρονται από το θάλαμο στις αμυγδαλές – εγκεφαλικές δομές που λειτουργούν ως “αποθήκες” συγκινησιακής μνήμης οπού αναγνωρίζονται και ταξινομούνται.
Οι αμυγδαλές είναι άμεσα συνδεδεμένες με αυτόνομο νευρικό σύστημα που ελέγχει ασυνείδητες διεργασίες του σώματος και όταν μπαίνουν σε κατάσταση συναγερμού, αρχίζουν να παράγουν συναισθηματικές αντιδράσεις πριν συμβεί οποιαδήποτε γνωστική επεξεργασία.
Έτσι οι πρωταρχικές ασυνείδητες μνήμες ξυπνούν, προειδοποιώντας το σώμα για ερχομό της καταστροφής και δημιουργώντας γνωστή αντίδραση “μάχης, φυγής, παγώματος” που οδηγεί το σώμα σε μια στρεσαρισμένη κατάσταση.
Δεδομένου ότι αυτές οι πρώιμες συναισθηματικές μνήμες εδραιώνονται σε μια περίοδο ανάπτυξης κατά την οποία τα παιδιά δεν έχουν ακόμα λέξεις και αρκετή επίγνωση για να περιγράψουν την εμπειρία, δημιουργούν «μηχανισμούς άμυνας» ή τις διαφορετικές πτυχές προσωπικότητας που έχουν συνηθίσει να αντιδρούν στην απειλή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Όταν σε κατοπινές φάσεις της ζωής, αυτοί οι πρώιμοι «μηχανισμούς άμυνας» ενεργοποιούνται, δεν ταιριάζουν σε κανένα σύνολο λογικής σκέψης που θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυτού το είδους αντίδραση.
Ο βαθμός κίνδυνου που βιώνει το άτομο και όλη σχετιζόμενη δυσφορία σπανίως αντιστοιχεί στη πραγματικότητα του σύγχρονου ενήλικα εαυτού.
Συνήθως αρχίζουμε να προβάλουμε το ασυνείδητο αρνητικό συναισθηματικό φορτίο στο τώρα, αυτόματα και χωρίς τη θέλησή μας, ψάχνοντας για φταίχτες και προσπαθώντας να δώσουμε στον εαυτό λανθασμένες εξηγήσεις σχετικά με τη δυσφορία που βιώνουμε.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ως ενήλικες νιώθουμε χαοτικά δυσφορικά συναισθήματα που σχετίζονται με αναμνήσεις που η αμυγδαλή έχει καταγράψει και οι οποίες έρχονται στην επιφάνεια με ένα τρόπο που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να συνειδητοποιήσουμε.
Όταν βιώνουμε για ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα τις εντάσεις στις οποίες δεν μπορούμε να δώσουμε καμία εξήγηση, αρχίζουμε να αρρωσταίνουμε.
Το λεγόμενο στρες απενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα, αποσυντονίζει τις λειτουργίες ομοιόστασης, του νευρικού και ορμονικού συστημάτων με αποτέλεσμα της εμφάνισης διάφορου είδους παθολογικών συμπτωμάτων, προσωπικών και κοινωνικών προβλημάτων.
