Η διαλειμματική νηστεία πυροδοτεί την αυτοφαγία, η οποία αναγνωρίζεται ως κορυφαίος αμυντικός μηχανισμός ενάντια σε κακοήθειες, λοιμώξεις, αυτοάνουσες παθήσεις και γαστρεντερικές διαταραχές, μεταβολικές και νευροεκφυλιστικές νόσους.

Ο μηχανισμός αυτοφαγίας προάγει την κυτταρική αναγέννηση, επιδρώντας σε γενετικούς μηχανισμούς αναδόμησης. Η κεντρική ορμόνη που κυβερνά τη διαδικασία κυτταρικής αναδόμησης είναι η ανθρώπινη αυξητική ορμόνη που προκαλεί αλλαγές στον μεταβολισμό οι οποίες ευνοούν την πρωτεϊνοσύνθεση, την καύση του λίπους, την επούλωση αρθρώσεων, ανάπτυξη και τη διατήρηση του μυϊκού ιστού του σώματος.

Ερευνητές στο Intermountain Medical Center Heart Institute βρήκαν ότι άνδρες οι οποίοι είχαν νηστέψει για 24 ώρες παρουσίασαν άνοδο της ανθρώπινης αυξητικής ορμόνης της τάξης του 2000%. Αντίστοιχα, οι γυναίκες που μελετήθηκαν εμφάνισαν την αύξηση της ίδιας ορμόνης σε ποσοστό 1300%.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι τα άτομα που νήστεψαν εμφάνισαν επίσης αναγέννηση εγκεφαλικών κυττάρων, συμπεριλαμβανομένου του Ιππόκαμπου που ευθύνεται για την επεξεργασία πληροφοριών και την μνήμη, καθώς και των τμημάτων του Εγκεφαλικού Στελέχους, υπεύθυνου για τις πολλές ζωτικές λειτουργίες του σώματος όπως τη ρύθμιση παλμού της καρδιάς, την πίεση του αίματος, τον ρυθμό αναπνοής, τις διαδικασίες ύπνου και αφύπνισης.

Οι επιστημονικές δοκιμές έχουν αποδείξει ότι η διαλειμματική νηστεία:

– ενισχύει τη γενική ανοσία,

– βελτιώνει την κατάσταση μιτοχονδρίων και επομένως την κυτταρική αναπνοή και παραγωγή ενέργειας στα κύτταρα,

– ανεβάζει τα επίπεδα των αντιοξειδωτικών ουσιών στο οργανισμό,

– συμβάλλει στη μείωση της φλεγμονής,

– μειώνει τα τριγλυκερίδια,

– ενισχύει τη καλή χοληστερόλη (HDL),

– ευνοεί την ανάπτυξη ωφέλιμων βακτηρίων στο έντερο,

– βοηθά τα επινεφρίδια στη διαχείριση του στρες,

– βελτιώνει την Υποχλωρυδρία,

– μειώνει την αντίσταση στην ινσουλίνη και προκαλεί την ισορροπία του σακχάρου στο αίμα.

Οι δυο σημαντικοί μηχανισμοί από τους οποίους εξαρτάται η ολιστική μας υγεία είναι οι παραγωγή του υδροχλωρικού οξέος απο το Στομάχι και της ινσουλίνης απο το Πάγκρεας. Στις καταστάσεις παρατεταμένου στρές και λόγω της ηλικίας αυτοί οι δύο μηχανισμοί αρχίζουν να υπολειτουργούν, με τα χρόνια παράγουμε όλο και μικρότερες ποσότητες του υδροχλωρικού οξέος, δημιουργούμε αντίσταση στην ινσουλίνη.

Τα επιθυμητά επίπεδα της παραγωγής του στομαχικού οξέος αποτελεί ένα ισχυρό παράγοντα αντιγήρανσης. Τα χαμηλά επίπεδα οξύτητας του Στομάχου, ευθύνονται για την εμφάνισης αρκετών παθήσεων:

– σχετίζονται με τις χρόνιες φλεγμονές οι οποίες δημιουργούνται από το Ελικοβακτήριο του Πυλωρού που είναι η βασική αιτία εμφάνισης της ελκώδης γαστρίτιδας και γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης.

– η γαστρική οξύτητα είναι απαραίτητη για την σύνθεση των μικροβιακών κοινοτήτων που βρίσκονται στο έντερο. Αν τα βακτήρια δεν εξουδετερώνονται στο Στομάχι και εισέρχονται στο Έντερο, επηρεάζουν άμεσα η λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, λόγω της υπέρμετρης ανάπτυξης των μικροβίων.

– τα οξέα του Στομάχου διεγείρουν την απελευθέρωση της χολής από το Ήπαρ και τη Χοληδόχο Κύστη όπως και την απελευθέρωση πεπτικών ενζύμων από το Πάγκρεας. Η έλλειψη των στομαχικών οξέων οδηγεί στην μειωμένη απέκκριση των χολικών οξέων που χρειάζονται για διάσπαση λιπών, με αποτέλεσμα να δημιουργείται πρόβλημα με το σχηματισμό των ορμονών καθώς όλες οι ορμόνες παράγονται από τα λίπη. Παρόμοια δυσκολία εμφανίζεται στη σύνθεση λιποδιαλυτών βιταμινών ( D, E, A, K ), η μειωμένη απέκκριση των χολικών οξέων δημιουργεί την έλλειψή αυτών των βιταμινών. Αυξάνει τον κίνδυνο σχηματισμού πέτρας στους νεφρούς και στη χοληδόχο κύστη. Προκαλεί συμπτώματα όπως: αίσθηση πικρίας στο στόμα, φαγούρα, δυσκοιλιότητα, διάρροια, αέρια, ίκτερο, καούρες, πόνο στο δεξί ώμο, απώλεια μαλλιών.

– με την παρουσία χαμηλών επιπέδων υδροχλωρικού οξέος το βασικό πεπτικό ένζυμο η πεψίνη, απαραίτητο για την διάσπαση των πρωτεϊνών των τροφών, δεν παράγεται. Τα μεγάλα μόρια πρωτεΐνης ερεθίζουν την επένδυση του εντέρου και συμβάλλουν στην ανάπτυξη του συνδρόμου διαρροής του εντέρου που μπορεί να πυροδοτήσει την ανάπτυξη αυτοάνοσης δραστηριότητας στο σώμα, μόλυνση από παράσιτα και καντιντίαση. Χωρίς την κατάλληλη διάσπαση των πρωτεϊνών, δεν έχουμε την απαραίτητη παραγωγή των νευροδιαβιβαστών ( σεροτονίνη, ντοπαμίνη ) στο έντερο, με πιθανή εμφάνιση της κατάθλιψης, έντονης ανησυχίας, δυσλειτουργίας εγκεφάλου, μειωμένης πνευματικής αντίληψης, απώλειας μνήμης.

Η διαλειμματική νηστεία, μαζί με την βελτίωση της παραγωγής του υδροχλωρικού οξέος, μειώνει και την αντίσταση των κυττάρων στην ινσουλίνη. Με τα λιγότερα γεύματα αποφεύγουμε συνεχείς αυξήσεις της ινσουλίνης. Όταν τρώμε κάτι, το ζάχαρο ( γλυκόζη ) στο αίμα ανεβαίνει. Το Πάγκρεας απελευθερώνει την ινσουλίνη που προωθεί τη γλυκόζη από το αίμα προς το εσωτερικό των κυττάρων του οργανισμού.

Με την ηλικία, τα κύτταρα αρχίζουν να ανταποκρίνονται με δυσκολία και χρειάζονται όλο και μεγαλύτερες ποσότητες ινσουλίνης για να προσλάβουν τη γλυκόζη, έτσι αποκτάμε την αντίσταση στην ινσουλίνη. Όσο τα κύτταρα του οργανισμού αντιστέκονται στην ινσουλίνη, τόσο μεγαλύτερες ποσότητες χρειάζεται να απελευθερώνει το Πάγκρεας με το αποτέλεσμα τα κύτταρα να μη μπορούν να την διαχειριστούν.

Η αντίσταση στην ινσουλίνη αυξάνει τον κίνδυνο του προδιαβήτη, του διαβήτη τύπου 2 και πολλά άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας, συμπεριλαμβανομένων της παχυσαρκίας, των καρδιακών προσβολών, των εγκεφαλικών επεισοδίων και του καρκίνου. Οι έρευνες αποδεικνύουν την ισχυρή συσχέτιση μεταξύ της αντίστασης στην ινσουλίνη με εξάρσεις της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, μείωσης λειτουργίας της μνήμης και αύξησης κινδύνου του νόσου Alzheimer. Τα πρώτα συμπτώματα ανθεκτικότητας στην ινσουλίνη είναι: ανάγκη για γλυκό και κόπωση μετά το φαγητό, αύξηση βάρους, υπερβολική δίψα και υπερβολική ούρηση.

Σύμφωνα με τις έρευνες η αντίσταση στην ινσουλίνη σε υπέρβαρους ή παχύσαρκους ενήλικες, μειώνεται περισσότερο όταν ακολουθούν τη διαλειμματική νηστεία, από ότι τις δίαιτες με λιγότερες θερμίδες.

Οι επιπτώσεις της διαλειμματικής νηστείας.

Μετά από 12 ώρες: αύξηση της αυξητικής ορμόνης.

Μετά από 18 ώρες: ανάπτυξη της αυτοφαγίας.