«Συχνά η κραυγή που ακούμε από τα βάθη της καρδιάς μας προέρχεται από το πληγωμένο παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Η θεραπεία του πόνου αυτού του εσωτερικού παιδιού είναι το κλειδί για τη μεταμόρφωση του θυμού, της θλίψης και του φόβου», είπε ο διάσημος βουδιστής δάσκαλος Thich Nhat Hanh.

Μέσα στον καθένα μας ζει ένα μικρό, υποφέρον παιδί. Όλοι μας είχαμε δύσκολα παιδικά χρόνια και πολλοί βιώσαμε τραυματικές εμπειρίες. Για να προστατευτούμε από τα βάσανα, ξεχνάμε επώδυνες καταστάσεις. Όταν ερχόμαστε σε επαφή με τα βάσανα, δεν μπορούμε να τα αντέξουμε και θάβουμε τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις μας βαθιά στο υποσυνείδητό μας. Ίσως δεν έχουμε τολμήσει να αντιμετωπίσουμε το εσωτερικό μας παιδί εδώ και δεκαετίες.

Αλλά το να αγνοούμε το παιδί δεν σημαίνει ότι δεν είναι εκεί. Είναι πάντα εκεί, προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή μας, λέγοντας: «Είμαι εδώ. Είμαι εδώ. Δεν μπορείς να με αγνοήσεις. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από μένα». Προσπαθούμε να τερματίσουμε τον πόνο μας σπρώχνοντας το παιδί στο πιο βαθύ, πιο κρυφό μέρος μέσα μας, μένοντας όσο το δυνατόν πιο μακριά. Αλλά το να φύγουμε μακριά δεν τερματίζει τον πόνο μας. Απλώς τον παρατείνει. Το πληγωμένο παιδί μέσα μας είναι πραγματικό, αλλά δεν μπορούμε να το δούμε. Αυτή η αδυναμία να δούμε είναι ένα είδος άγνοιας. Το παιδί μας είναι βαθιά πληγωμένο. Χρειάζεται απεγνωσμένα να επιστρέψουμε. Αντ’ αυτού, γυρίζουμε την πλάτη μας.

Το πληγωμένο παιδί κατοικεί σε κάθε κύτταρο του σώματός μας. Δεν υπάρχει ούτε ένα κύτταρο στο σώμα μας που να μην το περιέχει. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε μακριά στο παρελθόν για να το βρούμε. Απλώς κοιτάξτε βαθιά μέσα μας και μπορούμε να συνδεθούμε μαζί του. Το βάσανό του είναι μέσα μας αυτή τη στιγμή, στην παρούσα στιγμή. Εκδηλώνεται με ασθένειες, ένταση στο σώμα, πόνο που προκύπτει από το πουθενά, δυνατό ή όχι, συναισθήματα άγχους, θλίψης, θυμού, εκνευρισμού και ούτω καθεξής.

« Ως παιδί, αντιμετωπίζεις δυσκολίες. Μερικές φορές προσπαθείς να πεις στους γονείς σου γι’ αυτές, αλλά εκείνοι δεν έχουν την υπομονή να ακούσουν και εσύ δεν έχεις τις λέξεις. Προσπαθείς όσο καλύτερα μπορείς, αλλά εκείνοι ενοχλούνται και αρχίζουν να σου φωνάζουν. Είναι σαν ένας κουβάς με παγωμένο νερό που χύνεται στην καρδιά σου. Την επόμενη φορά, δεν θα τολμήσεις καν να μοιραστείς τα συναισθήματά σου. Είσαι ένα εύθραυστο και ευάλωτο παιδί. Όταν το δεις αυτό, η συμπόνια θα ξυπνήσει μέσα σου.»

Όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ξεχάσει το πληγωμένο παιδί μέσα μας, νιώθουμε απέραντη συμπόνια και αγάπη γι’ αυτό. Έτσι αρχίζουμε να παράγουμε την ενέργεια της ενσυνειδητότητας. Πρέπει να ανάψουμε το φως της προσοχής, ώστε να λάμψει και το σκοτάδι να εξαφανιστεί. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να δημιουργήσουμε συνειδητά έναν εσωτερικό, πραγματικά στοργικό χώρο για να εκφράσει και να μας επικοινωνήσει τον πόνο του το παιδί μας. Αφήστε το να το κάνει αυτό με όποιον τρόπο είναι πιο κατάλληλος, τόσο φυσικά όσο κάνουν τα παιδιά.

Συμπονετική ακρόαση και ενσυνειδητότητα.

Όταν μιλάμε για συμπονετική ακρόαση, συνήθως εννοούμε να ακούμε κάποιον άλλο. Αλλά πρέπει να ακούμε συνεχώς το τραυματισμένο παιδί μέσα μας. Μερικές φορές, αυτό απαιτεί την πλήρη προσοχή μας. Αυτό το μικρό παιδί μπορεί να αναδυθεί από τα βάθη της συνείδησής σας και να ζητήσει την προσοχή σας. Αν δώσετε προσοχή, θα ακούσετε τη φωνή του να φωνάζει για βοήθεια. Εκείνη τη στιγμή, αντί να δώσετε προσοχή σε αυτό που βρίσκεται μπροστά σας, γυρίστε μέσα σας και αγκαλιάστε απαλά το τραυματισμένο παιδί.

Μπορείτε να μιλήσετε απευθείας στο παιδί σας στη γλώσσα της αγάπης λέγοντας: «Στο παρελθόν, σε άφηνα μόνο. ​​Έφυγα μακριά σου. Τώρα λυπάμαι πολύ. Θέλω να σε αγκαλιάσω». Μπορείτε να πείτε: «Αγάπη μου, είμαι εδώ για σένα. Θα σε φροντίσω. Ξέρω ότι πονάς τόσο πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένη. Σε παραμέλησα και τώρα βρήκα έναν τρόπο να επιστρέψω σε εσένα». Αν χρειαστεί, μπορείτε να κλάψετε με το παιδί σας. Όταν χρειάζεται, μπορείτε να καθίσετε και να αναπνεύσετε με το παιδί σας. «Εισπνέοντας, επιστρέφω στο πληγωμένο παιδί μου· εκπνέοντας, φροντίζω το πληγωμένο παιδί μου».

Η πρώτη λειτουργία της ενσυνειδητότητας είναι να έχουμε επίγνωση και να μην μαλώνουμε. Μπορούμε να σταματήσουμε ανά πάσα στιγμή και να αναγνωρίσουμε το παιδί μέσα μας. Όταν το αναγνωρίσουμε για πρώτη φορά, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να το δούμε και να πούμε γεια. Αυτό είναι όλο. Ίσως αυτό το παιδί να είναι λυπημένο. Αν το προσέξουμε αυτό, μπορούμε απλώς να εισπνεύσουμε και να πούμε στον εαυτό μας: «Εισπνέοντας, ξέρω ότι η θλίψη έχει εκδηλωθεί μέσα μου. Γεια σου, θλίψη μου. Εκπνέοντας, θα σε φροντίσω».

Μόλις αναγνωρίσουμε το εσωτερικό μας παιδί, η δεύτερη λειτουργία της ενσυνειδητότητας είναι να το αγκαλιάσουμε. Αυτή είναι μια πολύ ευχάριστη πρακτική. Αντί να καταπολεμούμε τα συναισθήματα, φροντίζουμε τον εαυτό μας. Η ενσυνειδητότητα φέρνει μαζί της έναν σύμμαχο — τη συγκέντρωση. Τα πρώτα λεπτά επίγνωσης και απαλής αγκαλιάς του εσωτερικού μας παιδιού θα φέρουν κάποια ανακούφιση. Τα δύσκολα συναισθήματα θα εξακολουθούν να είναι παρόντα, αλλά δεν θα υποφέρουμε τόσο πολύ.

Αφού αναγνωρίσουμε και αποδεχτούμε το εσωτερικό μας παιδί, η τρίτη λειτουργία της ενσυνειδητότητας είναι να ηρεμήσει και να απαλύνει τα δύσκολα συναισθήματά μας. Απλώς αγκαλιάζοντας απαλά αυτό το παιδί, ηρεμούμε τα δύσκολα συναισθήματά μας και μπορούμε να αρχίσουμε να νιώθουμε ήρεμοι. Όταν αποδεχόμαστε τα έντονα συναισθήματά μας μέσω της ενσυνειδητότητας και της συγκέντρωσης, μπορούμε να δούμε τις ρίζες αυτών των νοητικών σχηματισμών. Μαθαίνουμε από πού προέρχεται το βάσανό μας. Όταν βλέπουμε τις ρίζες των πραγμάτων, το βάσανό μας θα μειωθεί. Με αυτόν τον τρόπο, η ενσυνειδητότητα αναγνωρίζει, αγκαλιάζει και ανακουφίζει.

Η ενέργεια της ενσυνειδητότητας περιέχει την ενέργεια της συγκέντρωσης, καθώς και την ενέργεια της διορατικότητας. Η συγκέντρωση μας βοηθά να επικεντρωθούμε σε ένα πράγμα. Με τη συγκέντρωση, η ενέργεια του στοχασμού γίνεται πιο ισχυρή, καθιστώντας δυνατή τη διορατικότητα, η οποία μπορεί πάντα να μας απελευθερώσει. Αν έχουμε ενσυνειδητότητα και ξέρουμε πώς να τη διατηρήσουμε, τότε θα υπάρχει και η συγκέντρωση. Και αν ξέρουμε πώς να διατηρήσουμε τη συγκέντρωση, τότε η διορατικότητα θα ακολουθήσει. Η ενέργεια της ενσυνειδητότητας μας επιτρέπει να κοιτάξουμε βαθιά και να αποκτήσουμε την απαραίτητη κατανόηση για να γίνει δυνατή η μεταμόρφωση.

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου σε χρειάζεται. Το βάσανό σου χρειάζεται να το αναγνωρίσεις. Γύρνα σπίτι και να είσαι παρών σε όλα αυτά. Εξάσκησε το συνειδητό περπάτημα και την συνειδητή αναπνοή. Κάνε τα πάντα συνειδητά, ώστε να μπορείς να είσαι πραγματικά εκεί, ώστε να μπορείς να αγαπάς.

Μόνο όταν ικανοποιηθούν οι ανάγκες του τραυματισμένου παιδιού σας για προσοχή, αγάπη, τρυφερότητα, ευαισθησία, φροντίδα και αίσθημα ασφάλειας, είναι δυνατή η θεραπεία. Αυτή η διαδικασία δεν είναι στιγμιαία, αλλά θα σας απελευθερώσει σταδιακά από τον συσσωρευμένο, απαρατήρητο, παρεξηγημένο και ανέκφραστο πόνο.

Θα πρέπει να μιλάτε στο παιδί σας αρκετές φορές την ημέρα. Αγκαλιάζοντας απαλά το παιδί σας, το καθησυχάζετε ότι δεν θα το απογοητεύσετε ποτέ ξανά ούτε θα το αφήσετε χωρίς επίβλεψη. Το μικρό σας έχει μείνει μόνο του για τόσο καιρό. Γι’ αυτό πρέπει να ξεκινήσετε αυτή την πρακτική τώρα.

Αν μπορείτε να επιστρέψετε σε αυτό και να ακούτε προσεκτικά κάθε μέρα για πέντε ή δέκα λεπτά, η θεραπεία είναι σίγουρη. Όταν σκαρφαλώνετε σε ένα όμορφο βουνό, προσκαλέστε το εσωτερικό σας παιδί να σκαρφαλώσει μαζί σας. Όταν συλλογίζεστε το ηλιοβασίλεμα, προσκαλέστε το να το θαυμάσει.

Με την εξάσκηση, μπορούμε να δούμε ότι το πληγωμένο παιδί μας δεν είμαστε μόνο εμείς. Το πληγωμένο παιδί μας μπορεί να αντιπροσωπεύει πολλές γενιές. Η μητέρα μας μπορεί να έχει υποφέρει σε όλη της τη ζωή. Ίσως και ο πατέρας μας να υπέφερε. Ίσως οι γονείς μας δεν μπόρεσαν να φροντίσουν το πληγωμένο παιδί μέσα τους. Έτσι, όταν αγκαλιάζουμε το πληγωμένο παιδί μέσα μας, αγκαλιάζουμε όλα τα πληγωμένα παιδιά των προηγούμενων γενεών μας.

Οι πρόγονοί μας μπορεί να μην ήξεραν πώς να φροντίζουν το τραυματισμένο παιδί που κρύβουν μέσα τους, γι’ αυτό και μας το κληροδότησαν. Η πρακτική μας έχει να κάνει με το να τερματίσουμε αυτόν τον κύκλο. Αν μπορούμε να θεραπεύσουμε το τραυματισμένο παιδί μας, όχι μόνο απελευθερώνουμε τους εαυτούς μας, αλλά βοηθάμε και στην απελευθέρωση όσων μας πλήγωσαν ή μας κακομεταχειρίστηκαν. Ο κακοποιητής μπορεί επίσης να είναι θύμα κακοποίησης. Μερικοί άνθρωποι που έχουν εξασκηθεί στην εργασία με το εσωτερικό τους παιδί για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν βιώσει μείωση του πόνου και μεταμόρφωση. Οι σχέσεις τους με την οικογένεια και τους φίλους τους έχουν γίνει πολύ πιο εύκολες.

Υπάρχουν οδυνηρές εμπειρίες που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Η βαθιά αποδοχή των γονιών σας θα βοηθήσει να επουλωθούν οι πληγές που υπάρχουν στο σώμα σας. Η ζωή των γονιών σας συνεχίζεται σε κάθε κύτταρο του σώματός σας. Η ευτυχία και η δυστυχία τους, τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία τους, γεμίζουν τη ζωή σας. Ίσως οι γονείς σας να μην ήταν σε θέση να φροντίσουν το παιδί που κρύβουν μέσα τους και εσείς να έχετε μεταδώσει τη θλίψη και τον πόνο τους.

Δείτε την ευθραυστότητα και την ευαλωτότητα των παιδιών που κρύβονται μέσα στους γονείς σας σαν δικά σας. Δώστε τους όση προσοχή, κατανόηση, ευγνωμοσύνη και αγάπη χρειάζεται για να τα κάνετε τελικά ευτυχισμένα. Όταν αποδεχόμαστε το τραυματισμένο παιδί μέσα μας, αποδεχόμαστε εύκολα και τα τραυματισμένα παιδιά των γονιών μας, και αυτή η πρακτική θεραπεύει όχι μόνο εμάς, αλλά και αμέτρητες γενιές προγόνων και απογόνων μας.

«Σε κάθε κύτταρο του σώματός μας, έχουμε τον πατέρα μας, τη μητέρα μας και τους προγόνους μας. Επομένως, μπορούμε να επικοινωνούμε, να μιλάμε μαζί τους εδώ και τώρα. Και το κάνω αυτό συνεχώς. Μοιράζομαι την πρακτική μου με τον πατέρα μου και νιώθω ότι είναι πάντα ζωντανός και κοντά μου. Και καθώς προχωράω στο μονοπάτι της πρακτικής, ο πατέρας μου κάνει το ίδιο. Και πολύ συχνά, τον προσκαλώ να περπατήσει μαζί μου, να αναπνεύσει μαζί μου. Έτσι βρίσκουμε αρμονία. Και αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει στη ζωή, προσπαθώ να κάνω γι’ αυτόν. Τώρα έχω πολύ περισσότερη ηρεμία, ευτυχία, χαρά και ελευθερία.»

Η ευτυχία και η ταλαιπωρία του πατέρα μας εξακολουθούν να βρίσκονται μέσα μας. Η ταλαιπωρία μας κουβαλάει την ταλαιπωρία του πατέρα μας μέσα μας. Επομένως, αν αποδεχτούμε τρυφερά την ταλαιπωρία μέσα μας και την ακούσουμε, τότε αποδεχόμαστε τον πόνο του πατέρα μας και ακούμε την ταλαιπωρία του πατέρα μας, και η επικοινωνία είναι πάντα δυνατή, επειδή ο πατέρας και ο γιος μας, ο πατέρας και η κόρη μας, είναι πάντα μαζί. Δεν μπορείς να είσαι εδώ χωρίς τον πατέρα σου. Ο πατέρας σου δεν μπορεί να είναι εδώ χωρίς εσένα. Είσαι προέκταση του πατέρα σου· εσύ είσαι ο πατέρας σου.» (Από μια συνεδρία ερωτήσεων και απαντήσεων στο Μοναστήρι Ντιρ Παρκ , 15 Οκτωβρίου 2013)

Το υλικό προέρχεται εν μέρει από το βιβλίο «Reconciliation: Healing the Child Within» (2010) του Thich Nhat Hanh, Parallax Press, Μπέρκλεϊ, Καλιφόρνια.